Superguide logo

Van bagger naar perfectie: alle 11 Star Wars-films gerankt

Door Robin Heerkens
Harrison Ford, Carrie Fisher en Mark Hamill in Star Wars: A New Hope

"May the Fourth be with you." Wij zagen deze 4 mei als een uitstekend moment om álle Star Wars-films tot nu toe te ranken. En ja: dus óók de spin-offs!

11. Attack of the Clones

De volwassen ‘Ani’, nu gespeeld door Hayden Christensen, is net zo irritant als zijn jonge versie (Jake Lloyd, die de laatste jaren niet zo lekker ging) uit The Phantom Menace. Zijn ‘I don’t like sand’-speech is het absolute dieptepunt. De hoopvolle Star Wars-magie uit de originele trilogie is far, far away bij dit gedrocht. Hoe dat komt? De verboden romance tussen Anakin en Padmé (Natalie Portman) kunnen we nauwelijks boeiend noemen. Eerder zaaddodend. En die beruchte CGI-overload – vooral op Kamino – is een doorn in het oog. Attack of the Clones helpt het enige enigszins interessante personage, Ewan McGregors Obi-Wan Kenobi, om zeep. Best knap. Zelfs een grote Jedi-veldslag op Geonosis en de mysterieuze Count Dooku kunnen dit trainwreck niet op de rails krijgen.

10. The Phantom Menace

Dikke stront door een trechter vloeit nog soepeler dan het stugge en ronduit saaie plot van The Phatom Menace. Wat moet dít een teleurstelling zijn geweest voor diehard Star Wars-fans die hier al die jaren geleden massaal voor naar de bios renden. Toen nog vol goede moed, arme mensen. Deze vlak ogende, véél te langdradige film gaf ons de houterige Qui-Gon Jinn, het meest gehate SW-personage ever (Jar Jar Binks) en een niet te volgen, vaag verhaal rond een duffe handelsoorlog. Het enige lichtpuntje? Die strakke lightsaber-fight tussen Obi-Wan en Darth Maul. Zo sloten we in ieder geval met een klein beetje hoop af.

9. The Rise of Skywalker

Episode VII en VIII spleten de Star Wars fandom in tweeën - als Sith en Jedi stonden voor- en tegenstanders van de films tegenover elkaar. Gelukkig was daar JJ Abrams, die liefhebbers over de hele wereld weer wist te verenigen... in afkeer van Episode IX. The Rise of Skywalker voelt niet als een verhaal, maar als een geforceerde checklist van alles wat een Star Wars-film 'hoort' te zijn. Het resultaat is een slordige, volgepropte film die enorm krampachtig probeert om Star Wars te zijn, maar daardoor hier juist in faalt. Wel goed is Adam Driver als Kylo Ren, al kunnen zelfs zijn acteerprestaties niet op tegen Abrams onvermogen om iets origineels te creëren. 

8. Solo: A Star Wars Story

De spin-off waar eigenlijk helemaal niemand om vroeg, maar die er tóch kwam. Solo: A Star Wars Story is zeker geen pure bagger. In principe is het ‘gewoon’ een degelijke heist-film. Inclusief een toffe crew ondersteund door een puike cast met Donald Glover’s jonge Lando als hoogtepunt. Alden Ehrenreich maakt zowaar indruk als pre-Harrison Ford Han Solo – iets dat vooraf onmogelijk leek. Toch vergeet je deze film na de aftiteling vrij snel. Niets dat gebeurt, heeft échte, baanbrekende consequenties. Han had vroeger een ander vriendinnetje? Ja, boeiend. Hij wordt genaaid door Beckett (Woody Harrelson)? Tja, dat zag je van mijlenver aankomen. Kortom: een lekker vluchtig avontuur, maar niet meer dan dat.

7. Revenge of the Sith

Hè hè. Eindelijk. Je moet je door twee logge films heen worstelen, maar de derde prequel, Revenge of the Sith, is natuurlijk veruit de beste. En dat komt vooral door de grotere rol die Ian McDiarmid’s Palpatine kreeg. Tevens vliegt Revenge of the Sith voorbij en dat kunnen we van de twee voorgangers absoluut niet zeggen. Het tempo zit er lekker in. Anakin loopt eindelijk over naar de Dark Side. Yoda krijgt eindelijk wat meer te doen. Order 66. De toffe momenten volgen elkaar op. Het eindgevecht tussen Obi-Wan en Anakin gaat nét te lang door, maar de ontlading – “You were the chosen one!” - voelt hartstikke verdiend. Wat een opluchting. 

6. The Force Awakens

Laten we eerlijk zijn: The Force Awakens was eigenlijk een A New Hope-kopie, maar dan met een gloednieuw iconisch trio. Door al die ‘jat’-momentjes en gelijkenissen voelt het als een zeer aangename trip down memory lane. Toch geeft J.J. Abrahams – die ook The Rise of Skywalker regisseerde – zijn trilogiestarter ook een eigen smoel. Kylo, Rey, Finn en Poe zijn stuk voor stuk personages waar we van zijn gaan houden en dat komt allemaal door de puike intro die The Force Awakens ze gaf. Iets meer liefde voor heldin Leia had het allemaal nog beter gemaakt. Gelukkig krijgt Harrison Ford hier een welverdiend, waardig afscheid. Al blijft het pijn doen.

5. Rogue One: A Star Wars Story

Een prequel die wél goed uitpakte. Héél goed, kunnen we gerust zeggen. Rogue One is een snoeiharde oorlogsfilm die een heel ander licht schijnt op de strijd tussen Rebels en Imperials. Alles draait om de plannen voor de Death Star en de cruciale rol van meesterwetenschapper Galen Erso (Mads Mikkelsen). We volgen zijn dochter, heldin Jynn (Felicity Jones), die met een team uiteenlopende rebellen haar vader wil redden én de Death Star-plannen wil bemachtigen. Werkelijk alles zit strak in elkaar. Van de rauwe actiescènes, interessante personages (en droids!) en adembenemende locaties tot een heerlijke slechterik, geniaal gespeeld door Ben Mendelsohn. Het sluit allemaal naadloos aan op A New Hope en dan krijgen we ook nog één van de vetste Darth Vader-scènes ooit! Puur genieten.

4. The Last Jedi

Risicovol. Zo kunnen we The Last Jedi misschien nog het beste omschrijven. Er zullen veel fans zijn die regisseur Rian Johnson voor altijd gaan haten. Hij verpestte Luke Skywalker, zo klonk het. Van een hoopvolle, altijd optimistische Jedi-legende naar een verslagen, knorrige oude kluizenaar. Toch was ook deze kant van Luke rete-interessant. Daarnaast werden we getrakteerd op een seksueel geladen Force-verbinding tussen Rey en Kylo, Leia unleashed, een tranentrekkende Yoda-cameo én kregen we die vette battle in de troonzaal van Snoke. Sowieso spatte alle actie van het scherm in The Last Jedi. Qua sfeer, setting, beelden en spanning zat het dan ook he-le-maal goed. Soms loont het om een dik risico te nemen.

3. Return of the Jedi

En tóch gaat er niets boven de originele trilogie. Alle drie de legendarische episodes hebben een trouwe schare die-hards die hun favoriet tot in den eeuwigheid zal verdedigen. Wij vinden – als we dan tóch moeten kiezen, mes op de keel – Return of the Jedi het ‘minst’. Neemt niet weg dat we hier de beste saber-fight zien (Luke vs. Vader), de Emperor het meeste indruk maakt én we de Ewoks voor het eerst te zien krijgen. En laten we Anakins laatste woorden tegen Luke vooral niet vergeten. Zó vertederend. Maar, euhm,  A New Hope en The Empire Strikes Back maakten gewoon nóg meer indruk, oké?!

2. A New Hope

Snel door naar nummer twee. A New Hope, daar waar het allemaal mee begon. De eerste keer Luke samen met Han en Leia. De eerste keer Darth Vader die kwaad door een hal sjokt. De eerste keer die machtige, bombastische soundtrack van John Williams. De eerste keer C-3PO die kibbelt met R2-D2. Anyway: je raadt het al, we kunnen hier eeuwig mee doorgaan. Het toont aan hoe iconisch A New Hope was én nog altijd is. Wie deze klassieker terugkijkt, al is het voor de duizendste keer, krijgt nog altijd een onbeschrijfelijk gevoel van binnen.

1. The Empire Strikes Back

Er kan er maar één de beste zijn en dat is zonder twijfel The Empire Strikes Back. De reden? Die is heel simpel. Hier ging de Star Wars-wereld pas écht open. Letterlijk en figuurlijk. We hoppen zo van ijsplaneet Hoth naar Yoda op Dagobah. Stuk voor stuk locaties die je steeds verder meesleuren in het epische verhaal en de intrigerende mythologie. Nieuwe personages, zoals sneaky Lando en de mysterieuze Boba Fett, maakten een onvergetelijke indruk. Ook stapelen de grote onthullingen zich op. Niets gaat boven Vaders ‘No, I am your father!’ – nog altijd de grootste en beste twist uit de moderne filmgeschiedenis wat ons betreft. Alles wat je tof vindt aan Star Wars, zit in The Empire Strikes Back. In één woord perfect!

Wat anderen nu lezen