Neil Gaiman begon ooit als obscure geekschrijver, maar is inmiddels kwaliteits-leverancier van streamingdiensten, met als nieuwste wapenfeit de Netflix-serie The Sandman.
Voordat Gaiman (61) een fanatiek schrijver werd, was hij een fanatiek lezer – en dat was hij al vanaf zijn vierde jaar. Hij deed het daarom ook vrij goed op school: “Ik had geen aanleg, maar ik spitte alle boeken van voor tot achter door, zodat ik was voorbereid.” De jonge Neil las Alice’s Adventures in Wonderland zelfs zo vaak dat hij het uiteindelijk van buiten kende en het feit dat de schoolbieb alleen de eerste twee delen van de The Lord of the Rings-trilogie had, weerhield hem er niet van ook die boeken stuk te lezen. Het werd een voorbode van zijn voorkeur voor het fantasygenre, waar hij als schrijver een topper in werd.
Eerste schrijfstappen
Neil was 24 toen zijn eerste korte verhaal, Featherquest, werd gepubliceerd en in datzelfde jaar viel zijn oog op het stripboek Swamp Thing. Volgens eigen zeggen was dat het laatste zetje om zich op de stripwereld te storten. Hij ging daarin weer behoorlijk boekverslindend te werk en las zich drie keer in de rondte. Later zou hij zelf een bijdrage aan Swamp Thing leveren en eigen stripboeken gaan schrijven, zoals Marvel 1602 voor – u raadt het al - Marvel Comics en The Eternals, die vorig jaar succesvol werd verfilmd. Voor DC maakte hij de series 2000 AD en Black Orchid, en blies hij nieuw leven in The Sandman.
De nieuwe Klaas Vaak
De DC-superheld Sandman bestond al sinds 1939, maar eind jaren tachtig werd er niet veel meer mee gedaan. Hij pakte schurken op door ze in slaap te brengen en zo kwam Neil op het idee van een personage dat in andermans dromen leeft. Die nieuwe versie had niet meteen succes, omdat het volgens de bedenker “niet gaat over gasten in maillots die elkaar omver meppen. Het gaat over mensen.” Dat zorgde er wel voor dat The Sandman een nieuw lezerspubliek aanboorde, dat gestaagde bleef groeien. Het was waarschijnlijk ook de reden dat het in 1991 als eerste stripboek ooit de prestigieuze World Fantasy Award won voor beste fictieverhaal.
Liever stripboeken
Volgens Neil was die prijs een belangrijke mijlpaal voor de stripwereld: “Met woorden win je de Nobelprijs en met beelden kom je in het museum, maar zodra je woord en beeld bij elkaar zet, denken mensen dat het iets is voor analfabeten.” Hoewel Neil ook ‘gewone’ boeken schrijft, hebben stripboeken zijn voorkeur: “Als ik romans schrijf, ben ik me er van bewust dat mijn voorgangers al tweeduizend jaar briljante dingen hebben geschreven. Het leuke van stripboeken is dat het redelijk onontgonnen terrein is. Toen ik aan The Sandman werkte, had ik het gevoel dat ik met een kapmes een weg door het oerwoud baande. Ik schreef over plaatsen en zaken, waar nog niemand eerder in dat medium over had geschreven - en dat is ontzettend leuk.”
Nieuwe geekheld
Neil werd door dit succes meteen de nieuwe geekheld, kreeg gastrollen in The Big Bang Theory en The Simpsons, en zijn werk werd ontdekt als basis voor films en series. Het boek Stardust kreeg een grootse Hollywood-verfilming met Robert De Niro en Michelle Pfeiffer als respectievelijk travo-piraat en toverkol, terwijl Coraline een stopmotionfilm werd. Neil schreef zelf het scenario van de animatiefilm Beowulf en als rechtgeaarde nerd pende hij een aantal afleveringen van de geekserie Doctor Who. De streamingdiensten konden niet achterblijven; Prime Video kwam met succesvolle series op basis van Good Omens, het boek dat hij samen met Terry Pratchett schreef, American Gods en straks Anansi Boys.
Tweeten met vulpen
Op The Sandman moesten we lang wachten, omdat het in eerste instantie was bedoeld als film en het niet lukte de juiste mensen op de juiste plaats te krijgen. Ondertussen scoorde Netflix met de serie Lucifer, die gebaseerd is op het gelijknamige Sandman-personage, en zij zagen wel brood in een Sandman-serie. Dat hele proces was te volgen op Gaimans website waar hij regelmatig vertelt over zijn werk en vragen beantwoordt “omdat schrijven eenzaam is”. Hij is ook actief op Twitter (@neilhimself), met bijna drie miljoen volgers, en dat is niet slecht voor iemand die nog steeds al zijn boeken met een vulpen schrijft.
De Gaiman-stijl
Inmiddels is Neils naam een begrip geworden en staat het synoniem voor zijn fantasierijke stijl, die volop put uit de gigantische bibliotheek in zijn hoofd. Zo komen we in The Sandman naast echt bestaande mensen als William Shakespeare ook personages uit diens toneelstukken tegen, en allegorische figuren, zoals Droom, Wanhoop of Dood, en types zoals die Lucifer. Neil plukt inspiratie van overal en geeft er een eigen draai aan, die vaak gepaard gaat met een lekker droog, Brits gevoel voor humor. Het zou ons dus niet verbazen als in de toekomst nog veel meer succesvolle films en series op basis van zijn werk worden gemaakt.
The Sandman is nu te zien op Netflix
Luister ook onze podcast Bankplakkers, met kijktips en het laatste nieuws! Te luisteren via Spotify, Apple Podcasts en andere populaire podcast apps.
Wat anderen nu lezen
7x Arnold Schwarzenegger, die werd onderschat en terugvocht
Recensie Victim/Suspect – ‘Het onderwerp is heftig, maar de documentaire heeft iemand als Kees van der Spek nodig’
Recensie FUBAR – 'Deze mislukte comedyserie voelt aan als Arnold Schwarzeneggers begrafenis'
Recensie MerPeople – ‘De magische docu laat je geloven in zeemeerminnen’
Laatste kans: Netflix verwijdert déze films en series
Recensie El Silencio – ‘Het lukt de spannende Spaanse serie om een moordenaar sympathiek te maken’
Nieuw op Netflix in juni 2023
Nieuw op Netflix deze week: FUBAR, MerPeople, Blood & Gold en meer
Recensie XO, Kitty – ‘Halverwege de onschuldige tienersoap wordt het bloedirritante hoofdpersoon best sympathiek’
Top 10 Netflix: de populairste series