Recensent Romy: ‘Eén keer mocht ik zelfs NUL sterren geven’

Droombaan: de hele dag films kijken en daar ook nog eens lekker je mening over geven. Romy van Krieken doet het al 27 jaar voor Veronica Superguide en is er dus een veteraan in. Maar hoe is het nou écht, om films te recenseren voor je werk? We vroegen het haar.

Je hoort het vast altijd: ‘Jij mag films kijken voor je werk, wat een droombaan!’ Is de werkelijkheid veel minder rooskleurig?

“Ik zal de illusie niet wegnemen: het is vrij chill om onder werktijd films te mogen kijken. Ik zit een aantal keer per week ergens in een bioscoopzaal een knetternieuwe film te kijken met een handjevol andere mensen. Dat betekent dus ook geen gewauwel, popcorn, voorfilms, reclames, pauze. Heerlijk. Ik kan je vertellen: daardoor word je heel snel verpest.”

Is er ook een keerzijde?

“Een kleintje. Als ik bij een slechte film zit, mag ik de zaal niet uit voor het einde. Terwijl ik privé al lang weg was geweest. Dus ik zit echt wel eens met kromme tenen in de zaal terwijl mijn hersenen zich uit mijn schedel proberen te klauwen. Ik heb zó ontzettend veel Scary Movies en afgeleiden daarvan gezien, dat wil je echt niet weten. Ook dat hoort bij het werk van een filmjournalist.”

Romy komt ook wel eens ergens anders dan een bioscoopzaal hoor, zoals hier bij Pinewood Studios

Weet je altijd direct: dit is goed, of dit is shit?

“Ik zie films vaak als nog niet alle effecten erin zitten, als de muziek nog niet af is. Daar moet ik dus doorheen kijken. Wat ik me in de kern altijd afvraag is: ‘Is deze film cool, of niet?’ In eerste instantie werk ik met mijn onderbuikgevoel. Dat gevoel moet ik daarna natuurlijk wel beargumenteren. Daarnaast kijk ik naar de details van een film: is-ie voor een appel en een ei gemaakt? Dan is het knap. Anders niet. Maar het allerbelangrijkste van het recenseren is volgens mij om de lezer handvaten te geven om zelf te bepalen of het iets voor hem of haar is.”

Hoeveel films kijk jij in een jaar voor Veronica Superguide?

“Ik heb dat wel eens geprobeerd te checken. Ik werk nu 27 jaar voor Veronica. Als je de filmfestivals meetelt, waar je gemakkelijk vijf films op een dag kijkt, kom ik elk jaar met gemak op 365 films uit. Ook Netflix-films natuurlijk.”

Denk je dan ’s avonds thuis: daag, ik ga écht geen film meer kijken?

“Ha, nee hoor. Ik heb nooit geen zin in film. Het is een verslaving, die honger is nooit gestild. Je zult mij niet blijer zien dan op een festival, waar ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat films mag kijken.”

Heb je wel eens een hele goede film één ster gegeven, of een hele slechte vijf?

“Kijk, uiteindelijk is het de mening van één persoon. Zelfs collega Klaas (die je hier beter leert kennen) en ik hebben wel eens een compleet andere mening, terwijl wij ook heel vaak hetzelfde over films denken. Ik weet nog goed dat ik The Tourist met Johnny Depp en Angelina Jolie te gek vond en een goede beoordeling gaf. Daarna kreeg die film allemaal vernietigende recensies. Klaas pest me er nog wel eens mee. Maar ik heb die film later nog eens gekken, en ik vond ‘m nog steeds tof.”

Weet je nog wat je de slechtste film vond die je ooit hebt gerecenseerd?

“Jazeker: Meet the Spartans. Toen heb ik gevraagd of ik die ook nul sterren mocht geven, en dat mocht. De Nederlandse distributeur was daar trouwens alleen maar blij mee, want daardoor werden mensen tóch nieuwsgierig.”