Recensie Doctor Strange in the Multiverse of Madness - Marvel slaat de plank mis
In Spider-Man: No Way Home hebben we kunnen zien wat voor duizelingwekkende verhaalkronkels er allemaal mogelijk zijn in Marvels multiverse. Dat belooft dus wat nu de toverende superheld Doctor Strange daarin wordt losgelaten. Maar helaas: de beloftes worden niet waargemaakt.
Even uitleggen wat de multiverse is en welke regels er gelden, is niet te doen: daar is Marvel nu zelf al drie films en een serie lang mee bezig. In Spider-Man: Into the Spider-Verse, Spider-Man: No Way Home, dit nieuwste avontuur van Doctor Strange en de serie Loki worden parallelle werelden verkend met oneindig veel versies van onze vertrouwde helden, waar met de juiste techniek of magie doorheen te reizen is. Een slimme verhaalvondst, want zo’n immens concept opent letterlijk ontelbare mogelijkheden. In Doctor Strange in the Multiverse of Madness zien we er eentje.
Monster en meisje
Stephen Strange moet in actie komen als er op straat in New York een bizar monster verschijnt dat het gemunt heeft op een tienermeisje. Hij is zo’n beetje de enige die wel een idee heeft hoe dit kan, want zowel monster als meisje komen uit een andere werkelijkheid. De multiverse is dus weer open en daar heeft Strange intussen wat ervaring mee. Om het fijne te weten te komen, klopt hij aan bij Wanda Maximoff, die magisch nog beter onderlegd is dan hij.
Duizelingwekkende tocht
Strange, Maximoff en het meisje beginnen hierna aan een duizelingwekkende tocht door de multiverse, waarin ze allerlei versies van zichzelf en anderen tegenkomen. Dit moet een feest én een kwelling zijn geweest voor de schrijver. Alles wat je kunt bedenken, kun je kwijt in een verhaal op zo’n locatie, maar er moet wel iets van structuur en logica bij, anders wordt het chaos. Die balans heeft Michael Waldron, die ook Loki schreef, tot een goed einde gebracht.
Geen consequenties
Waar het misgaat, is bij het grote plaatje binnen Marvels MCU. Deze film gebruikt de multiverse als een bodemloze trukendoos waar de gekste dingen uit te halen zijn, maar het verhaal heeft aan het eind van de rit geen enkele consequenties. De personages van Strange en Maximoff lijken erin geschoven zonder dat het er iets toe doet wie ze zijn en wat ze hebben meegemaakt: ze zijn alleen nodig vanwege hun krachten. Dat wil niet zeggen dat ze geen conflict krijgen om mee te worstelen: Strange wordt geconfronteerd met problematische versies van zichzelf en Maximoff snakt naar haar kinderen uit een ander leven. Maar die thema’s zijn al uitgebreid verkend in de series Loki en WandaVision: deze film voegt daar niets aan toe.
Vast in het stramien
Een trukendoos als deze is perfect speelgoed voor regisseur Sam Raimi, die al bekend was met Marvel dankzij de eerste drie Spider-Man-films. Maar hij krijgt te weinig ruimte om zijn prettig gestoorde visuele flair los te laten. Pas in de finale, als het gehalte geesten, geraamtes en andere lijken omhoog gaat, kun je iets terugzien van de briljante geest van de man achter de Evil Dead-films en ander genrewerk zoals Drag Me to Hell. Maar buiten die momenten zit hij hopeloos vast in het keurslijf van de Marvel-franchise. Die heeft nou eenmaal z’n stramien en verplichte nummertjes, zoals bijvoorbeeld gastoptredens van helden uit andere films. Dat zijn geen kleine jongens en meisjes dit keer, maar hoe de tweede Doctor Strange daarmee omgaat, is symptomatisch voor z’n problemen: gemakzuchtig de fans te vriend houden, maar uiteindelijk is het allemaal te vrijblijvend.
Conclusie
De makers van Doctor Strange in the Multiverse of Madness leven zich lekker uit met de maffe scènes die dit verhaal mogelijk maken, maar de personages komen daarbij op de tweede plek. Zij moeten het doen met tweedehands conflicten en regisseur Sam Raimi botst continu tegen de grenzen aan van zijn vrijheid binnen een Marvel-film. Dat kan zelfs al die madness niet goedmaken.
Doctor Strange in the Multiverse of Madness is te zien op Disney+.
Deze 5 dingen moet je ook weten voordat je de nieuwe Doctor Strange gaat kijken.
Wat anderen nu lezen
Recensie Anoniem – ‘De Nederlandse Batman overtuigt door sterk drama te combineren met cynische humor’
Recensie Transfusion – 'Een sombere thriller waarin Avatar-ster Sam Worthington vaak genoeg raak schiet'
'B&B Zoekt Lief bewijst dat de Belgen nog slechter in daten zijn dan wij'
'Zonder karakter geen sprookje: alle maskers af in Kamp van Koningsbrugge'
Recensie The Kardashians S3E1 – 'Zonder Khloé was de realityserie dodelijk saai'
Recensie Renfield – ‘Nicolas Cage kent zijn plek in deze horrorcomedy over Dracula’s hulpje’
Recensie Platonic – 'De comedyserie vol drugtrips en bizarre diefstallen is soms iets té genuanceerd'
Recensie About My Father - ‘Een slaapwandelende Robert De Niro in een derderangs Meet the Parents-variant’
‘Nooit gedacht dat het nóg gênanter kon in Familie Gillis: Massa is Kassa’
Recensie The Little Mermaid - 'Halle Bailey als de kleine zeemeermin zwemt regelrecht je hart in'