Recensie Doctor Strange in the Multiverse of Madness: Marvel slaat de plank mis

In Spider-Man: No Way Home hebben we kunnen zien wat voor duizelingwekkende verhaalkronkels er allemaal mogelijk zijn in Marvels multiverse. Dat belooft dus wat nu de toverende superheld Doctor Strange daarin wordt losgelaten. Maar helaas: de beloftes worden niet waargemaakt.

Even uitleggen wat de multiverse is en welke regels er gelden, is niet te doen: daar is Marvel nu zelf al drie films en een serie lang mee bezig. In Spider-Man: Into the Spider-Verse, Spider-Man: No Way Home, dit nieuwste avontuur van Doctor Strange en de serie Loki worden parallelle werelden verkend met oneindig veel versies van onze vertrouwde helden, waar met de juiste techniek of magie doorheen te reizen is. Een slimme verhaalvondst, want zo’n immens concept opent letterlijk ontelbare mogelijkheden. In Doctor Strange in the Multiverse of Madness zien we er eentje.

Monster en meisje

Stephen Strange moet in actie komen als er op straat in New York een bizar monster verschijnt dat het gemunt heeft op een tienermeisje. Hij is zo’n beetje de enige die wel een idee heeft hoe dit kan, want zowel monster als meisje komen uit een andere werkelijkheid. De multiverse is dus weer open en daar heeft Strange intussen wat ervaring mee. Om het fijne te weten te komen, klopt hij aan bij Wanda Maximoff, die magisch nog beter onderlegd is dan hij.

Duizelingwekkende tocht

Strange, Maximoff en het meisje beginnen hierna aan een duizelingwekkende tocht door de multiverse, waarin ze allerlei versies van zichzelf en anderen tegenkomen. Dit moet een feest én een kwelling zijn geweest voor de schrijver. Alles wat je kunt bedenken, kun je kwijt in een verhaal op zo’n locatie, maar er moet wel iets van structuur en logica bij, anders wordt het chaos. Die balans heeft Michael Waldron, die ook Loki schreef, tot een goed einde gebracht.

Vast in het stramien

Een trukendoos als deze is perfect speelgoed voor regisseur Sam Raimi, die al bekend was met Marvel dankzij de eerste drie Spider-Man-films. Maar hij krijgt te weinig ruimte om zijn prettig gestoorde visuele flair los te laten. Pas in de finale, als het gehalte geesten, geraamtes en andere lijken omhoog gaat, kun je iets terugzien van de briljante geest van de man achter de Evil Dead-films en ander genrewerk zoals Drag Me to Hell. Maar buiten die momenten zit hij hopeloos vast in het keurslijf van de Marvel-franchise. Die heeft nou eenmaal z’n stramien en verplichte nummertjes, zoals bijvoorbeeld gastoptredens van helden uit andere films. Dat zijn geen kleine jongens en meisjes dit keer, maar hoe de tweede Doctor Strange daarmee omgaat, is symptomatisch voor z’n problemen: gemakzuchtig de fans te vriend houden, maar uiteindelijk is het allemaal te vrijblijvend.

Doctor Strange in the Multiverse of Madness is nu te zien in de bioscoop.

Deze 5 dingen moet je ook weten voordat je de nieuwe Doctor Strange gaat kijken.