Recensie Maybe I Do – ‘Een saaie romcom die nooit romantisch of grappig wordt'

De romantische comedy Maybe I Do is niet erg romantisch of komisch en laat zien dat bekende filmsterren niet genoeg zijn om de kijker geboeid te houden.

Maybe I Do
© Dutch FilmWorks

Michelle (Emma Roberts, We’re the Millers) heeft haar hele leven uitgestippeld, terwijl haar vriend Allen (Luke Bracey, Hacksaw Ridge) de huidige situatie al prima vindt. Het is een conflict van likmevestje en vooral bedoeld om hun ouders bij elkaar te krijgen. Die vier oudjes hebben in Maybe I Do zelf namelijk ook de nodige problemen met hun leven en de liefde.

Iedere acteur doet zijn of haar ding

Die problemen zijn niet veel interessanter dan die van de jonkies, maar worden in ieder geval gespeeld door betere acteurs. Richard Gere houdt een charme-offensief, William H. Macy is weer de stuntel, Diane Keaton laat zien waarom ze de romcom-queen van haar generatie is, en Susan Sarandon is een kruising tussen Cruella DeVille en Maggie Smith in Downton Abbey.

De tekst gaat verder onder de trailer

De aap komt te laat uit de mouw

Ze praten allemaal te veel over hun twijfels en ouderdom om Maybe I Do echt een romcom te kunnen noemen. Het is meer een romantisch drama en zelfs die benaming is losjes toegepast. Het is te prijzen dat de makers hier wel iets anders met het genre proberen te doen, maar de clou - die al in de trailer wordt verklapt - komt pas op twee derde uit de mouw en dat is rijkelijk te laat om te boeien.

Ze kletsen allemaal te lang door

De basis voor Maybe I Do is een toneelstuk dat de regisseur in 1978 schreef en hij is vergeten de boel een beetje te moderniseren. Misschien had hij zelf door dat de oudere acteurs en personages interessanter zijn dan de ‘kinderen’ en laat hij ze daarom zo lang doorzwammen in zijn filmdebuut. Hij had in ieder geval meer afstand moeten nemen van zijn eigen werk.

De tekst gaat verder onder de afbeelding

Maybe I Do
© Dutch FilmWorks

Waarom willen die mensen nog trouwen?

Door al het geneuzel over relaties vraagt je soms af waarom die oudjes in Maybe I Do ooit zijn getrouwd. Met name de personages van William en Susan hebben weinig met elkaar gemeen en lijken vreemden die even bij elkaar zijn gezet om een echtpaar te spelen in plaats van mensen die al een heel leven samen zijn. Je vraagt je af waarom hun zoon nog de moeite zouden willen nemen om te trouwen met een vrouw wier ouders ook al zo ongelukkig zijn.

Conclusie

De bruiloften aan het begin en aan het einde van Maybe I Do zijn de enige twee romcom-scènes in de hele film. Daar tussenin zit een te lange overpeinzing van het leven en de ouderdom, die ondanks de bekende koppen helaas saai wordt.

Maybe I Do is te zien in de bioscoop.

Nog meer bioscoopfilms