Recensie The Mitchells vs The Machines – iets te hyperactief voor zijn eigen goed

Sony’s animatiefilms zijn de afgelopen jaren all over the place gebleken. Aan de ene kant heb je fantastische producties zoals het Oscar-winnende Spider-Man: Into the Spiderverse; en aan de andere kant heb je het tenenkrommende The Emoji Movie. The Mitchells vs. The Machines heeft helaas een beetje van beide geërfd.

Pech onderweg

Katie Mitchell (Abbi Jacobson) maakt eigenzinnige filmpjes die het fantastisch doen op YouTube, maar de rest van haar familie begrijpt ze niet. Met name haar vader Rick Mitchell (Danny McBride), die een echte digibeet is en totaal niet met zijn dochter kan opschieten. Wanneer ze is toegelaten tot een filmschool aan de andere kant van de VS, probeert Rick de familie nog één keer bij elkaar te krijgen… via een ouderwetse roadtrip naar de universiteit. Yikes…

Olivia Colman leidt de robotapocalypse

Ondertussen geeft CEO Mark Bowman (Eric Andre), baas van een totaal-niet-op-Apple-gebaseerd techbedrijf, een online persconferentie. Hij onthult dat smartphones niet langer nodig zijn dankzij z’n PAL-robots. Het duurt gelukkig maar 5 minuten voor de robots zelfbewust worden en, onder leiding van een A.I. ingesproken door Olivia Colman (straks te zien in het MCU), het einde van de mensheid starten. Precies tijdens de roadtrip van de Mitchells potverdorie!

Snel en hyperactief

Met zoveel gaande is The Mitchells vs The Machines zelfs voor animatiestandaarden erg snel en hyperactief. Kleine visuele grapjes spatten bijna constant van het scherm, wat an sich goed is want ze raken niet allemaal hun doel. Met name de vergelijkingen van personages met belegen memes komen nu al wat ouderwets over. Katie ziet veel visuele informatie alsof ze het zelf getekend heeft in een schoolschrift, maar deze visuele grapjes missen de impact en timing die bijvoorbeeld Edgar Wright op vergelijkbare wijze gebruikte in Scott Pilgrim vs. The World.

Verdrietige scènes

Regelmatig komt de film even knarsend tot stilstand voor een melancholisch momentje waarin vader, dochter en andere familieleden hun zorgen uitten over hun gezinnetje (en soms de rest van de wereld, want… robotapocalypse). Dit gebeurt iets te vaak waardoor het op het eind zijn impact verliest en zelfs storend begint te worden zodra de verdrietige soundtrack weer start.

Inspiratie van Spider-Man: Into the Spiderverse

Waarom je The Mitchells vs The Machines dan toch moet proberen? Als de film werkt dan werk hij spectaculair! De Netflix Original gebruikt veel visuele technieken van Spider-Man: Into the Spiderverse, waardoor de 3D-modellen en animaties toch een handgetekende indruk maken. Met name het kleurgebruik en de harde contrasten doen The Mitchells vs The Machines op een stripboek lijken.

Grappen en grollen

En belegen memes terzijde, de rest van de grappen en grollen werken meestal erg goed. Er zijn wat vlijmscherpe sneren naar de hedendaagse techindustrie en met name de slapstick is geweldig getimed. Je ziet hier ook dat de animatie geweldig meewerkt. Als de tech-CEO de A.I. zelfgenoegzaam probeert te overtuigen dat mensen bestaansrecht hebben vanwege liefde, krijgt hij na een awkward pauze een keiharde trap tussen zijn benen van een robot. Dat is de film op zijn best.

Conclusie

The Mitchells vs The Machines is bij vlagen briljant, maar ook af en toe irritant. De visuele informatie uit Katie’s fantasiewereld is vaker afleidend dan dat het iets toevoegt aan het verhaal. Door het hoge tempo en de robotinvasie, voelen de emotionele scènes met de familie soms ook geforceerd aan. Voordeel van die snelheid is dan weer dat je nooit lang hoeft te wachten op de volgende visueel spectaculaire scène.

The Mitchells vs The Machines is vanaf vrijdag 30 april te zien op Netflix. Er is ook een versie met Nederlandse stemmen. 

Luister ook onze podcast met kijktips en het laatste nieuws. Ook te luisteren op Spotify en Apple Podcasts.