Recensie The Handmaid's Tale seizoen 5 – Stoomlocomotief zet eindsprint in

Het eerste seizoen van The Handmaid's Tale werd met bakken vol welverdiende lof overladen. Jammer genoeg verloor de serie in de seizoenen daarna steeds iets meer momentum. We zagen hoofdrolspeelster June Osborne (Elisabeth Moss) herhaaldelijk proberen om uit Gilead te ontsnappen... En uiteindelijk net zo vaak falen. Ze werd keer op keer weer gevangen genomen, gestraft en gemarteld. 

Wachten...

Gelukkig bleef The Handmaid's Tale al die tijd wel een lust om naar te kijken. De cinematografie is schitterend en de acteerprestaties van de cast zijn bijna bovenmenselijk sterk – waarover straks meer. Daarnaast leefden we zo mee met June dat stoppen met kijken simpelweg geen optie was. Wanneer zou ze weer vrij zijn? En nog belangrijker: wraak kunnen nemen? Aan het einde van seizoen vier was het eindelijk zo ver. June wist haar oude commandant, Fred Waterford (Joseph Fiennes), naar een stukje niemandsland te brengen, waarna hij verscheurd werd door een groep voormalige handmaids.

Wraak is zoet

Fred was een van de hoofdrolspelers in The Handmaid's Tale. Hem op zo'n brute manier afslachten, was daarom een gedurfde zet van de makers... Gelukkig blijkt het in het vijfde seizoen echter geen domme beslissing te zijn geweest! Wat heet: Freds dood betekent het einde van een belangrijk hoofdstuk voor de serie, waardoor er ruimte ontstaat voor andere en nieuwe verhaallijnen. Een voorbeeldje: in de nieuwe afleveringen is te zien dat er vanuit het buitenland óók bewondering is voor Gilead. Het is in de totalitaire dictatuur immers wel gelukt om de milieuvervuiling op te ruimen en het geboortecijfer omhoog te brengen…

Asielzoekers

The Handmaid's Tale is dit seizoen daarom ook het verhaal van de vluchteling. Vluchtelingen uit Gilead werden eerst met open armen ontvangen in buurland Canada. Stukje bij beetje zagen we de intolerantie echter toenemen. Van applaus naar boegeroep en uiteindelijk zelfs naar geweld. June waarschuwt ons letterlijk dat ook een vrij land als Canada onder de juiste omstandigheden zou kunnen veranderen in Gilead: "Amerika was geen Gilead totdat het dat wel was, en toen was het verdomme te laat." Hiermee weet deze serie ons weer op een sublieme manier aan het falen van onze eigen maatschappij te herinneren.

De koning is dood, lang leve de koningin

Er wordt dit seizoen nog een nieuwe rode draad opgepakt: het kat-en-muisspel tussen June en Freds weduwe Serena Joy (Yvonne Strahovski). Natuurlijk was er altijd al aandacht voor de strijd tussen de vrouwen, maar nu Fred dood is, staan de voormalige handmaid en haar eigenaresse voor het eerst echt lijnrecht tegenover elkaar. Interessant genoeg blijken de verhoudingen daarbij grotendeels omgedraaid te zijn. Als weduwe van een verrader (en nog erger: een vrouw...) is Serena al haar invloed in Gilead kwijt, terwijl June juist in vrijheid leeft in Canada.

Tour de force

Eerder in deze review stelden we al dat het acteerwerk in The Handmaid's Tale altijd bovenmenselijk goed is geweest. Het vijfde seizoen is geen uitzondering. Moss is en blijft ijzersterk als June. Haar gezichtsuitdrukkingen, haar lichaamstaal… niemand kan zo goed boos in de camera staren als zij dat kan. In dit vijfde seizoen doet Strahovski echter niet onder voor Moss. Het is een ware tour de force van beide vrouwen! En dat maakt het zich langzaam uitvouwende kat-en-muisspel tussen de twee nog interessanter om naar te kijken.

Waar is iedereen?

Dat brengt ons echter wel meteen bij een kritiekpuntje. De makers trappen namelijk weer in hun oude valkuil: het duurt te lang voordat het tot een echte confrontatie tussen de vrouwen komt. Daarom voelen de eerste paar afleveringen, waarin de plaagstootjes over en weer vliegen, zonder dat er écht iets gebeurt, achteraf vrij onnodig. En dat is zonde. Zeker omdat het ten koste gaat van de schermtijd van alle andere personages. Wat dat betreft, had het kat-en-muisspel tussen June en Serena zich wel iets sneller mogen ontvouwen. Het verhaal heeft in de eerste afleveringen nog het tempo van een stoomlocomotief... maar als een stoomlocomotief eenmaal op gang is, is er geen houden meer aan!

Stroomversnelling

De laatste paar afleveringen raakt alles plots in een stroomversnelling. Gelukkig voelt dat niet gehaast. Sterker nog: ergens is die onregelmatige pacing ook wel weer een interessante keuze, of in ieder geval realistisch. Zo voelt het in het echte leven immers ook vaak. De stoomlocomotief dendert vervolgens door naar een zenuwslopend einde – met een geweldige oneliner! – dat enorm nieuwsgierig maakt naar het volgende seizoen. De eindsprint wordt voor alle personages ingezet... En met die opzet lijkt The Handmaid's Tale klaar om door te stomen naar een bevredigend einde in het zesde en laatste seizoen.

Conclusie

Het vijfde seizoen van The Handmaid's Tale draait vooral om het kat-en-muisspel tussen Serena en June. De vrouwen zijn aan elkaar gewaagd – ook als het gaat om acteerprestaties – zodat het een genot is om naar hen te kijken. Toch laat de confrontatie (weer) iets te lang op zich wachten. Daardoor komt The Handmaid's Tale pas in de laatste afleveringen echt op stoom! 

The Handmaid's Tale seizoen vijf is te zien op Videoland. 

Kun je eerst nog wel een opfrisser gebruiken? Dit is het verhaal van The Handmaid's Tale tot aan het vijfde seizoen! En dit is alles dat je moet weten over de reeks.