Recensie Slumberland - ‘Jason Momoa gebruikt prachtige dromen als zijn eigen speeltuin’

Als je er zo uitziet als Jason Momoa is het niet zo gek dat je gecast wordt als barbaar, Dothraki en diepzee-superheld. Maar wie zegt dat deze reus van een vent ook niet grappig en speels kan zijn in een film? Met Slumberland waagt hij zich voor het eerst aan een film die je met het hele gezin erbij kan aanzetten en je merkt aan alles dat hij zich daar dik mee heeft vermaakt. Liefhebbers van licht verteerbare en kleurrijk aangeklede fantasy zullen daar net zo erg van genieten.

Droombandiet

Nemo (Marlow Barkley) komt er alleen voor te staan als haar vader, met wie ze op een klein eilandje woonde, verdrinkt op zee. Ze wordt noodgedwongen ondergebracht bij haar oom (Chris O’Dowd), een nogal suffe gast met wie ze totaal geen band heeft. Nemo zou niks liever willen dan haar vader weer bij zich hebben en ziet daar zowaar een kans op als ze in haar dromen kennismaakt met Flip (Jason Momoa), een soort bandiet die de dromen van anderen kan binnengaan.

Parelduiken

Hij heeft de kaart nodig die haar vader ooit heeft gemaakt, waarmee hij bijzondere parels kan vinden die het mogelijk maken zijn gedaante in de wakkere wereld terug te vinden. Nemo zou met diezelfde parels naar een droomwereld kunnen waarin ze als vanouds lol kan maken met haar vader. Zodoende beginnen ze samen aan een gevaarlijke zoektocht, want de droompolitie en nachtmerries hebben het op hen gemunt.

Eigen regels

Het handige van een droomwereld als decor voor je film is dat je als schrijver zelf de regels kunt bepalen en daar hebben die van Slumberland dankbaar gebruik van gemaakt. Je kunt niet doodgaan in je eigen droom, maar wel in die van een ander. Reizen tussen dromen van verschillende mensen gaat via een verstopte deur en zo beland je op de een of andere manier steeds in dezelfde droom, op welke dag je die deur ook doorgaat. Het is allemaal niet logisch, maar een gegronde klacht is zoiets niet snel met dit onderwerp. Vooral hoe het zit met die parels is op z’n zachtst gezegd vaag. Alle regels staan in dienst van het visueel rijk aangeklede verhaal en gelukkig haalt Slumberland daar z’n meeste kracht uit.

Iedereen blij

Regisseur Francis Lawrence is geen onbekende met droomwerelden, of die nu uit de pen komen van fantasy- of sciencefictionschrijvers. Wat hij daarmee kan, heeft hij laten zien in onder meer Constantine, I Am Legend en de Hunger Games-films. Geen verrassing dus dat Slumberland er prachtig uitziet met zijn sets die droomachtig maf zijn zonder door te schieten naar het terrein van David Lynch. Momoa gebruikt ze als zijn persoonlijke speeltuin en leeft zich heerlijk uit als het bovenmaatse kind Flip. Maar zelfs hij wordt van het scherm gespeeld in de scènes waarin Nemo’s pluchen varkentje Pig tot leven komt. Dit beestje voor de allerkleinsten, Nemo voor de jonge tieners en Flip voor iedereen: zo maakt Slumberland het alle kijkers naar de zin.

Conclusie

De manier waarop Slumberland zijn fantasiewereld in een vorm duwt die vooral voor het vertellen van het verhaal handig is, verdient geen schoonheidsprijs. De schitterende vormgeving daarentegen wel en de speelse hoofdrol van Jason Momoa complementeert deze visuele traktatie prima.

Slumberland is te zien op Netflix.