Verborgen parel: American Vandal - 'Pure ernst over balhaar en eikelsnit'

Comedyseries in nepdocu-stijl: ik ben er klaar mee. The Office, Modern Family, Parks & Recreation, Superstore: ze hebben deze greep allemaal slim en effectief gebruikt, maar meer hoeft echt niet. Vijf jaar terug kwam er zowaar nog een bij op Netflix: American Vandal. Maar wat deze met de uitgekauwde set up deed, was zowaar fris en - heel zeldzaam - passend bij het verhaal dat wordt verteld. Het eerste seizoen van de serie gaat namelijk over een beginnende documentairemaker die onrecht aan de kaak stelt. Het doel van deze scholier? Een schoolgenoot vrijpleiten van de beschuldiging dat hij 27 piemels heeft geverfd op de auto's van de leraren.

Tsunami van plassers

De verdachte is Dylan (Jimmy Tatro), zo'n type dat nooit een kans voorbij laat gaan om een schuine grap te maken, bijna elke dag de klas uit wordt gestuurd en... overal waar dat kan een harde pik op kalkt. Daar is hij trots op. Daarom is het treffend dat hij bij hoog en laag ontkent dat hij iets te maken heeft met de tsunami van plassers op het wagenpark van de leraren. Dat vindt ook amateurfilmer Sam (Griffin Gluck), die een onderzoek start om Dylan vrij te pleiten en dat verwerkt in zijn docuserie.

De tekst gaat verder onder de video

Anders grappig

Een mindere serie zou niet kunnen weerstaan een onderwerp als dit te gebruiken voor meer penisgrappen dan leuk is. Dat American Vandal boven de rest uitsteekt, komt door de bloedserieuze manier waarop alles gebracht wordt. Ik schreef dat dit een comedyserie is en strikt genomen is dat ook zo, maar dit is een satire zonder klip en klare grappen, die lollig wordt op een andere manier. 

Eikel-signatuur

Neem nou de scène waarin Sam uitlegt aan Dylan dat zijn snikkel-doodle-stijl hem vrijpleit. Als een volleerde politie-inspacteur presenteert hij bewijsfoto's waarop te zien is dat Dylan het klokkenspel van zijn tekeningen steevast voorziet van balharen, die ontbreken bij de kunstwerken van de dader. En ook die eikels zijn duidelijk van een andere signatuur. De bloedige ernst waarmee dit absurde gesprek gevoerd wordt, is hilarisch.

De tekst gaat verder onder de foto.

Hard bewijs

De knapste prestatie is wel hoe de makers van American Vandal, die ook achter de briljante Honest Trailers op YouTube zitten, deze op het eerste gezicht even belachelijke als onbelangrijke zaak laten toewerken naar boeiende en zelfs aangrijpende tv. Dylan is een puberale knurft, inderdaad, maar zijn leven dreigt naar de knoppen te gaan door deze toestand, die mede door de docu uitgroeit tot een mediacircus. Alle negatieve publiciteit voor de school leidt ertoe dat hij van school gestuurd dreigt te worden, zelfs al ontbreekt hard bewijs voor zijn betrokkenheid.

Kleur en nuance

Elke aflevering komt met nieuwe informatie die de serie steeds weer op zijn kop zet en de personages meer kleur en nuance geeft. Tegen het eind ben je echt benieuwd hoe deze zaak in elkaar steekt en ontvouwt het geheel zich op een manier die niet onder doet voor het betere misdaaddrama. Een soort junior-JFK met tampeloerestekeningen, je moet er maar op komen. En uitwerken tot zoiets rijks.

Laxerend

Na dit seizoen kwam er nog een tweede, waarin Sam zich richt op een mysterieuze grappenmaker die laxeermiddel in het kantinevoer van een privé-school heeft gestopt. Die moet ik nog steeds een keer kijken - je weet hoe dat gaat met die series... Deze schijnt minstens even goed te zijn, maar wat ik zeker weet is dat je na het kijken van het eerste seizoen van American Vandal nooit meer hetzelfde zult kijken naar een tekeningetje van een lul op de deur van een openbaar toilet.

De twee seizoenen van American Vandal zijn te zien op Netflix.

Mis ook de Verborgen Parel van vorige week niet, waarin recensent de meesterlijke vampiercomedy Peter Koelewijn What We Do in the Shadows tipt!