In Dwayne Johnsons eerste superheldenfilm speelt hij een oppermachtige geweldenaar die zich slecht kan beheersen. Er gaat dus veel gesloopt worden in Black Adam, maar helaas gaat de mal waarmee al zoveel vergeetbare spektakels gemaakt zijn er niet aan.
Dwayne Johnson is een van de allergrootste filmsterren ter wereld die zo’n beetje alle superhelden kan spelen die hij wil. Hij koos voor Black Adam en was daarna 15 jaar bezig om de film over deze vijfduizend jaar oude natuurkracht gemaakt te krijgen. Dat belooft nogal wat. Maar hoewel je er altijd op kunt rekenen dat Johnson zijn star power op volle toeren aan het werk zet, is hij het beste onderdeel van een verder ondermaatse film.
Onverwoestbare wreker
Duizenden jaren geleden liet de boze koning van het rijk Kahndaq zijn volk keihard voor zich werken, totdat slaaf Teth Adam (Johnson) wordt omgetoverd tot een bijna onverwoestbare wreker. Dat betekent het einde van de tiran maar ook Teth Adam verdwijnt tijdens zijn verwoestende wraakactie in een tombe. Als schatgravers anno nu op zoek gaan naar de verloren kroon van de koning, bevrijden ze per ongeluk Teth Adam uit zijn lange slaap. Dat komt goed uit, want schurken willen met de kroon de tijden van de oude tiran laten herleven. Helaas is daar ook de superheldenpolitie van de Justice Society die het ongeleide projectiel wil beteugelen.
Tweederangs helden
Black Adam heeft last van een schrijnend gebrek aan eigen karakter. Dat komt het sterkst naar voren bij de Justice Society, bestaand uit nieuwe helden die stuk voor stuk tweederangs versies zijn van collega’s van Marvel. Leider Hawkman is een zeurende variant op Falcon, de wijze Doctor Fate lijkt wel heel erg op Doctor Strange, Atom Smasher is een minder spitsvondige kopie van Ant-Man en Cyclone heeft veel weg van X-Men-lid Storm. Die gelijkenissen zijn nog tot daaraantoe: erger is dat de Justice Society met hun misplaatste autoritaire gedrag een stoorzender is binnen het verhaal en Teth Adam vooral op een irritante manier in de weg zit.
Net zo sterk als Superman
Maar het draait natuurlijk allemaal om de grote krachtpatser uit de titel, die volgens de overlevering in de DC-stripboeken ongeveer zo machtig is als Superman. Er bestaat net als bij hem een element dat hem kwetsbaar maakt, maar dit eternium vormt nergens in het verhaal echt een probleem voor hem. Wat Black Adam, zoals hij pas aan het eind van de film genoemd wordt, zou moeten onderscheiden van de gemiddelde hoofdpersoon van een film als deze is dat hij geen held is. Dat benadrukt hij zelf de nodige keren en inderdaad: nadat hij werd gevormd door de tovenaars in de oudheid, kreeg hij zo’n woede-uitbarsting dat half Kahndaq in puin lag.
Betuttelde antiheld
Maar het anitheld-aspect van het personage wordt halfslachtig uitgewerkt. Oké, Teth Adam maakt de nodige dodelijke slachtoffers bij het aanpakken van het tuig, maar niet meer dan de gemiddelde superheld. Het is vreemd dat hij hier zo streng op wordt aangekeken terwijl het bij zijn vakgenoten nooit een punt is. Johnson weet hem een prima mix van woede, onderdrukte pijn en sluimerende daadkracht mee te geven, maar dat is vooral de verdienste van deze betrouwbare acteur en niet van het scenario waar hij mee moet werken. Het draait er op uit dat hij, zoals helaas bij zoveel van zijn films, het grootste pluspunt is. Maar zelfs een gigant als Dwayne Johnson heeft niet het vermogen deze uitgekauwde hap op zijn schouders te nemen en te laten vliegen.
Conclusie
De kansen om van Black Adam een spektakel te maken met z’n eigen gezicht en interessante conflicten om z’n held mee te laten worstelen waren er absoluut, maar met een middle-of-the-road-aanpak laten de makers die liggen. Aan de inzet van Dwayne Johnson ligt het niet, maar hij krijgt van de schrijvers onvoldoende hulp om hier wat leuks van te maken.
Black Adam draait nu in de bioscoop.
Wat anderen nu lezen
Recensie Succession seizoen 4 – ‘Het is goed dat de fenomenale serie stopt voordat het saai wordt'
Recensie The Night Agent – ‘Sterke thriller met Oscargenomineerde actrice als geheim wapen’
Review Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves – 'Hilarische en vlotte fantasyfilm, die ook leuk is als je het spel niet kent'
Recensie Alice, Darling – ‘Hopelijk is dit mislukte filmdrama vol clichés een leerzame les voor de regisseur'
Recensie Perfect Addiction – ‘Zelfs de seksscènes stellen teleur in deze romantische dramafilm’
Recensie Waco: American Apocalypse – ‘Meesterlijke docuserie die spannender is dan de gemiddelde thriller'
Recensie John Wick: Chapter 4 - 'Hopelijk let Hollywood op, want dit is hoe je actiefilms maakt'
Recensie Agent Elvis – 'Een lekker gek idee voor een animatieserie, maar het is niet grappig genoeg'
Recensie Noise - 'Aan de cast ligt het absoluut niet dat de thriller allesbehalve spannend is'
Recensie Mon crime – 'Een ouderwets moordmysterie, dat wel iets moderner had mogen zijn'