Recensie André Hazes: Crossroads - ‘Doodvermoeiend en ongemakkelijk, maar ook indrukwekkend’

In dit vrij specifieke genre – zeer persoonlijke docu’s over artiesten – doet regisseur Cheeru Mampaey (lees hier meer over de Vlaamse) eigenlijk alles goed. Ze volgde André twee jaar en in eerste was het bedoeld als een docu in aanloop naar zijn grootse Ahoy-shows. Niet zo heel origineel of bijzonder dus. Op een gegeven moment werd duidelijk dat er natuurlijk veel meer schuilde achter Hazes en door corona was die Ahoy-show ook helemaal niet zeker – en dan kun je als documaker natuurlijk maar één keuze maken, en dat is je hele insteek omgooien.

Vermoeiend

Cheeru liet André vervolgens terugkijken naar nogal confronterende beelden die ze met ‘m schoot. Deze nieuwe Dré – naar eigen zeggen afgekickt en clean – blijkt terug op een Dré die strak stond van de coke, zichzelf niet meer was door de alcohol en de hele tijd maar bevestiging zocht bij andere mensen. Deze toch al heftige persoonlijkheid wordt onder invloed van allerlei middelen nog heftiger, irritanter en overheersender. Hij slurpte alle energie weg in een kamer door aandacht op te eisen en dat gevoel kreeg ik als kijker ook: jezus, wat vermoeiend. De emotionele gesprekken met sleutelspelers in zijn leven, zoals ex Monique Westenberg en moeder Rachel Hazes, duwen je nog verder de doffe ellende in.

De bodem bereikt

Die André van nu zorgt voor de broodnodige context bij die dronken, verslaafde en diep ongelukkige versie de we te zien krijgen. Ook toont hij precies aan waar hij onder invloed was, inclusief onthutsende details over de hoeveelheid coke die er in een weekend doorheen ging, en op welke momenten hij glashard stond te liegen. Het dieptepunt van deze biechtsessie is ongetwijfeld een tv-opname in België. Dré en zijn band waren te gast op een ‘Muziekfeest op het Plein’-achtig programma. Hij zoop zichzelf voor het optreden zó de vernieling in, dat-ie in de bus op weg naar de show meerdere keren omviel. Daarna behandelde hij zijn neef en beste vriend Djarno, tevens toermanager, nog als een soort stagiair die hij niet moet. Het zijn trieste, lelijke, rauwe en confronterende beelden. Het voelt af en toe erg ongemakkelijk en bijna altijd zwaarmoedig. Je weet gewoon dat je zit te kijken naar een verslaafde die zichzelf helemaal kwijt is en ook anderen enorm kwetst en beschadigt.

De lelijkste kant van André Hazes

Dat André zijn lelijkste kant durft te laten zien, is prijzenswaardig. Cheeru is er echt bij op trieste en heftige momenten die je voor altijd met André zal associëren als je ‘m weer ergens in een talkshow of bij een optreden ziet. Hij kan het ook niet doen. Even een halfuurtje bij Jinek aanschuiven en zeggen dat je een verslaving had en ‘je bent er’. Maar nee, we krijgen de hele rambam. Een eetstoornis, drankverslaving, cokeverslaving, identiteitsproblemen, zelfverminking. André gaat nog dieper dan de bodem, in al zijn lelijkheid, maar door een – voor zover we dat kunnen beoordelen – goudeerlijke reflectie, komt hij toch weer bovendrijven als sympathiek.

Incompleet

Is alles dan goed aan deze docureeks? Nee, dat ook weer niet. Zo is Cheeru, zoals ze zelf al aangaf, bevriend geraakt met Dré. Dat roept meteen een vraag op: zijn er heftige of voor André belastende dingen weggelaten? Daar zit de docu nu al vol mee, natuurlijk, maar we weten nooit of hij er bijvoorbeld scénes heeft laten uithalen. Ook de rol van zijn (ex?) manager Sjoerd Bodewes, die wel meerdere keren door beeld flitst, blijft pijnlijk onderbelicht. Wat deed hij om zijn ernstig verslaafde ‘werkgever’ op het rechte pad te krijgen? Dat is sowieso een vraag die je wel bij meerdere mensen, zoals zijn bandleden, kunt stellen. Deze docu is écht Andrés verhaal en dat wordt aan alle kanten uitgediept, maar dat de rol van sommige mensen in zijn leven niet echt wordt belicht, maakt het geheel een tikkie incompleet.

Conclusie

Cheeru Mampaey en de meest besproken man van Nederland doen precies wat je moet doen bij zo’n docu: all-out gaan. Een beetje tot mijn eigen verbazing, want zeg nu zelf: had iemand van te voren verwacht dat we zulke schrijnende details te zien zouden krijgen? Het voelt op geen enkel moment als een ‘mooi weer’-verhaal: de nare en heftige momenten vallen met bakken uit de hemel. Dit is geen docu om er in één avondje doorheen te jassen: daar is-ie te zwaarmoedig voor. Maar iedereen die ook maar een beetje benieuwd is naar André Hazes, zou de serie moeten kijken.

De vijfdelige documentaire André Hazes: Crossroads is nu in zijn geheel te zien op Videoland.