Expeditie Robinson: ‘Deze kandidaat kan beter naar huis gaan’

Veronica Superguide’s online eindredacteur Robin Heerkens is vólledig verslaafd aan tv. Met deze wekelijkse terugblikcolumn hoopt hij die obsessie van zich af te schrijven. De komende tijd dompelt hij zich onder in Expeditie Robinson.

Niets missen? Check hier onze Expeditie Robinson-overzichtspagina met het laatste nieuws én meer.

Afvallerseiland is terug en dat zullen we weten ook. Hoewel we er bij elkaar opgeteld misschien niet eens één minuut doorbrachten, maakten de korte momentjes met Mike Weerts veruit het meeste indruk op me. Want door dat gekonkel van Chatilla en die tergende proeven snak ik écht naar wat afwisseling tussendoor. En Mike, moederziel alleen op een of ander eiland in Maleisië, zorgde voor die – letterlijk – trieste afleiding, hoe miniem de momenten ook waren.

‘Een straf’

“Als je zó dichtbij bent, is het echt een straf”, snikte de acteur – en dat kan ik helemaal begrijpen. Nu voelde ik vorige week al een combinatie van tranen en woede opborrelen nadat het firemaster Mike, sowieso een van de meest sympathieke deelnemers van dit seizoen, opeens niet lukte om vuur te maken en het samensmeltingsdiner nét aan zijn neus voorbijging. Hij kreeg niet eens een lullig visje mee! Nu was het helemáál erg. Daar zit je dan, drie weken jezelf uithongeren en dan horen dat je naar een aftands eiland ‘mag’ waar je weer op een houtje moet bijten en zelf je crappy slaapkrot in elkaar mag klussen. Niemand om je heen. Alleen een stel ratten dat je gezelschap houdt. Ik zou ook gillend gek worden en uit pure wanhoop dan maar doen alsof je gesprekken voert met anderen. Het waren surrealistische scénes. Tom Hanks in Cast Away is er niks bij. “Wat zit ik hier nu te doen, in mijn eentje op een eiland?”, vroeg Mike zich op een gegeven moment af.

Inlevingsvermogen

Géén idee, dacht ik als kijker die het allemaal lui, languit op de bank liggend becommentarieert. Maar er komt ook een punt waarop respect en waardering éven – heel even dan – plaatsmaakt voor lichte ergernis. Je hoéft niet te blijven, Mike. Het is maar een tv-spel. “Ik mis mijn kinderen en ik mis mijn huis. Mijn vrouw. Mijn familie, mijn vrienden”, kreunde en snikte hij. “Ik ben echt iemand die positief in het leven staat. Altijd. Er zijn wel grenzen. En die grens is bijna bereikt.” Poeh. Het inlevingsvermogen van een kijker heeft, als ik even voor mezelf spreek, óók een grens. Als zo’n man er écht doorheen zit en kapotgaat van de eenzaamheid en heimwee, zou ik haast zeggen: misschien is het beter als Mike gewoon naar huis gaat. Waarom zou je zo diep ongelukkig door blijven buffelen terwijl je er op iedere moment zonder enige problemen uit kan stappen?