Recensie Spiderhead - Chris Hemsworth vertilt zich aan soepthriller

Op papier moet de thriller Spiderhead er meer dan aardig uitgezien hebben, anders hadden de grote namen die erbij betrokken zijn nooit toegehapt. Chris Hemsworth zette zijn klussen als Thor ervoor op pauze en ook het duo Miles Teller en regisseur Joseph Kosinski, die met Top Gun: Maverick de klapper van hun leven te pakken hebben, zitten op dat punt in hun carrière dat ze de projecten voor het uitkiezen hebben. Het kan dus niet anders dan dat er ergens op de weg van script naar afgeronde film iets mis is gegaan.

Bloedgeil

Spiderhead is de naam van een gevangenis waar het helemaal anders gaat dan in het gemiddelde cachot. De bajesklanten loungen in gezellige kamers in plaats van cellen, krijgen lekker vers bereide maaltijden en mogen het grootste deel van de tijd doen waar ze zin in hebben. Maar ze zijn ook proefkonijnen voor een farmaceutisch bedrijf, dat synthetische hormonen op ze test via een apparaatje dat vastzit in hun ruggengraat. Zo kunnen de wetenschappers de gevangenen met hun goedjes bijvoorbeeld bloedgeil maken, laten gieren van de lach om de gruwelijkste dingen of zo depressief maken dat ze er ter plekke een eind aan willen maken.

De gruwelijke waarheid

Hemsworth speelt de joviale chef bij de experimenten en ook al lijkt hij best een toffe gast, zal het niemand verbazen dat hier niks in de haak is. Dat begint al met de psychologische manipulatie van zijn proefpersonen, maar naarmate het personage van Teller meer ontdekt over hem, blijkt de waarheid steeds gruwelijker. Het officiële verhaal is dat het bedrijf achter Spiderhead middeltjes ontwikkelt om mensen met psychische problemen te helpen. De waarheid is anders.

Luister ook onze podcast Bankplakkers, met kijktips en het laatste nieuws! Te luisteren via Spotify, Apple Podcasts en andere populaire podcast apps.

Illusie verpest

De opbouw van de spanning in Spiderhead is prima in orde. Zonder context zijn de experimenten intrigerend en vreemd, wat best nieuwsgierig maakt naar wat hier nou in godsnaam aan de hand is. Naarmate er meer informatie gedeeld wordt, grijpt het gevoel van onheil om zich heen. Maar het moment dat de grote onthullingen komen, is alsof iemand het licht aandoet in een spookhuis: de illusie is meteen verpest en alles wat daarna nog komt, is alleen nog maar belachelijk.

Dolle stier

De manier waarop het personage van Teller zijn ontdekkingen doet, is een luie mix van toeval en ongeloofwaardigheid. Vanaf dat moment is het hek van de dam en raast de film als een dolle stier richting de eindstreep. Iedereen die hoopte op de intelligente thriller die Spiderhead eventjes leek te gaan worden, is dan waarschijnlijk al afgehaakt. Zonde van alle moeite en het vele talent voor en achter de camera.

Conclusie

Het is op zich een goede zaak dat deze Netflix original buiten de lijntjes kleurt, maar dat is weinig waard op het moment dat de clou komt en het effect dat van een leeglopende ballon is. Met zoveel vakmensen voor en achter de camera had dit beter moeten worden.

Spiderhead is te zien op Netflix.