Onzichtbare sterren: waarom acteurs dolgraag films inspreken

Tekst: Claudia Witteveen

Als je een bekende kop hebt zijn het gouden tijden: animatiefilms inspreken is big business! Steve Carell is momenteel te horen in Minions: The Rise of Gru, en vanaf vandaag draait DC League of Super-Pets in de bios, met de stemmen van Dwayne Johnson, Kevin Hart en Keanu Reeves. Volgend jaar verschijnt de langverwachte Super Mario-film, met Chris Pratt en ontelbare sterren in kleine cameo’s.

Hek van de dam

Animatiefilms barsten tegenwoordig van de beroemde acteurs, maar dat is nog niet heel lang zo. Disney-films waren altijd enorm populair, maar wie de stem van Sneeuwwitje insprak? Geen mens die het weet!

Dat veranderde in één klap in 1992, toen Disney iets ongehoords deed. Ze castten komiek Robin Williams als de geest in Aladdin. Niet alleen voor zijn stem en typetjes, ze lieten de geest ook op Williams lijken. Dat sloeg zó aan, dat het hek daarna snel van de dam was. Tom Hanks en Tim Allen pakten in 1995 de hoofdrollen in Toy Story. Shrek (met Mike Myers) werd in 2001 een monsterhit. Steeds vaker gingen ook volwassenen naar ‘kinderfilms’. Was het niet om hun favoriete acteur te horen, dan toch wel omdat ze hem of haar in een talkshow hadden horen praten over die film.

Dat is namelijk in de kern hoe het werkt met stemmencasts. Op papier maakt het helemaal niet uit wie een stem inspreekt. Kinderen malen er al helemaal niet om dat Maui uit Moana eigenlijk The Rock is. Een grote naam zorgt wél voor meer publiciteit voor een film. En, want zo zijn ze in Hollywood dan óók wel weer: een wereldster dik betalen om een animatie-hoofdrol in te spreken, laat zien dat je gelooft in een film.

Tegelijkertijd zagen acteurs dat animatiefilms steeds beter geschreven werden. Dat werkte als een magneet op sterren die liever in een comfortabele studio zitten dan staan te zweten op een set ver van huis. Bijna elke bekende acteur/actrice is wel te horen (geweest) in een tekenfilm, een paar grote uitzonderingen daargelaten (denk Tom Cruise, Leonardo DiCaprio en Jack Nicholson).

Sommigen zijn inmiddels wereldberoemd om hun stemmen (Eddie Murphy als Donkey, Steve Carell als Gru, Tom Hanks als Woody). Andere acteurs doen het minder in de spotlights. Denk Mila Kunis die al jaren een stem doet in Family Guy. Star Wars-ster Mark Hamill die al decennia voornamelijk zijn geld verdient op Cartoon Network. Of Buffy-acteur Seth Green die maar liefst 1354(!) stemmenrollen achter zijn naam heeft staan. 

Tien miljoen per film

Het is wel duidelijk waarom beroemde acteurs en actrices warmlopen voor een stemrol. Er komt geen haar of make-up bij kijken. Al helemaal geen personal trainer. Je hoeft geen dagen van zestien uur te maken. Je hoeft niet te reizen. Als een film flopt, is het nóóit jouw schuld, én je speelt de hoofdrol in tijdloze films die generaties lang meegaan. Is iets een hit, dan staat nummer twee in no time op de rol. En ben je als acteur dan nét in het buitenland voor een andere klus? Dan wordt gewoon geregeld dat je daar in je vrije uurtjes je stemwerk kunt doen.

Die tijd maak je graag vrij, want een franchise betekent ook goed nieuws voor je portemonnee. Spreken is zilver, inspreken is goud, zeg maar. In algemene zin houden ze in Hollywood vol dat het standaardtarief rond de 10.000 dollar per dag ligt voor stemmenwerk. Op papier, want natuurlijk wordt daar volop mee gesjoemeld in de vorm van bonussen. Voor de eerste Shrek kregen Mike Myers, Eddie Murphy en Cameron Diaz geen cent. Ze wilden wél graag een percentage van de winst. Het werd een enorme hit en de film leverde ze alledrie een slordige drie miljoen op. Voor Shrek 2, 3 en 4 vroegen ze tien miljoen per stuk. Worth it, want die film verkocht voor bijna een miljard dollar aan kaartjes. Het staat in schril contrast met de 485 dollar per dag die Robin Williams ooit voor Aladdin kreeg, een film die wereldwijd 500 miljoen opleverde. Maar dat is helaas het lot van de pionier…

Lekker slonzen

Toch draait het echt niet allemaal om de poen. Het is ook leuk voor de (klein)kinderen als je eens níet maandenlang aan de andere kant van de wereld zit. Waarmee we niet willen zeggen dat animatiefilms alleen voor sterren met kinderen hun aantrekkingskracht hebben. Brad Pitt liet zich in 2003 verleiden tot een hoofdrol in Sinbad: Legend of the Seven Seas. “Ik reed er in tien minuten naartoe, deed mijn ding en kon weer naar huis. Mijn volgende film was Troy. Daarvoor moest ik maanden enorm trainen en tien weken naar Malta voor vechtscènes.”

J.K. Simmons, Oscarwinnaar voor Whiplash en stemacteur in films als Kung Fu Panda en Zootopia is ook groot fan. Hij heeft twee kinderen, maar ziet ‘ik doe het voor de kids’ in de verste verte niet als reden om te tekenen voor een animatiefilm. “In een paar maanden tijd werk je misschien tien of twintig uur aan een animatiefilm. Dat is minder dan één dag op de set van een andere film. En je hoeft niet één vliegtuig in te stappen. Er is geen haar en make-up, je hoeft je niet te scheren, je hoeft geen bijzondere kleren aan. Je kunt echt volledig verslonst aanschuiven. Dat is voor mij toch wel de allerbeste reden om het te doen.” Knappe jongen die daar een speld tussen krijgt!

DC League of Super-Pets draait vanaf vandaag in de bioscoop.

Dit verhaal verscheen eerder in Veronica Superguide. Nooit meer iets missen? Sluit dan snel een voordelig abonnement af!

Luister ook onze podcast Bankplakkers, met kijktips en het laatste nieuws! Te luisteren via Spotify, Apple Podcasts en andere populaire podcast apps.