Halina Reijn regisseerde Hollywoodfilm: ‘Ik blijf gewoon een boerin’

Als je kijkt naar de zware kost die ze aanpakt op het toneel en haar regiedebuut Instinct, is het best een verrassing dat Halina Reijn nu op de proppen komt met een zwartkomische horrorfilm. Bodies Bodies Bodies, over twintigers die een spel spelen dat uitdraait op moord, heeft ze nog in Amerika gemaakt ook!

Hoe heb je deze mooie regieklus bemachtigd?

“Instinct draaide op het London Film Festival en daar ontstond contact met mensen van filmstudio A24. Zij hadden een nog heel beperkte, eerste versie van het script voor Bodies Bodies Bodies. Dat vond ik niks voor mij. Maar ze gaven niet zomaar op. Dus zei ik: ‘Als ik jullie was, zou ik er een soort Lord of the Flies meets Mean Girls van maken, een verhaal dat gaat over groepsgedrag en groepsdruk en een dierlijke behoefte om erbij te horen.’ Daar stonden ze open voor en toen is toneelschrijfster Sarah DeLappe erbij gehaald. Via Zoom hebben we aan het script gewerkt, maar op een gegeven moment moest ik toch naar New York komen. Toen ik wegging, zei ik tegen Daniël (de Ridder, Halina’s vriend, red.): ‘Ik ben over drie maanden weer terug.’ Ik had al zoveel verhalen gehoord dat je maanden aan een project werkt en dat er toch niks van komt. Ik dacht: ik ga gewoon alles geven en genieten van het schrijven en we zien elkaar snel weer. Inmiddels woon ik hier met tussenpozen al anderhalf jaar.”

De cast zit vol meisjes van in de twintig. Voelde je een generatiekloof?

“Ik vind het heel leuk om groepen met eigen rituelen te observeren. Enorm fascinerend is die periode van tussen je twintigste en - laten we zeggen - achtentwintigste, waarin je zogenaamd echt volwassen wordt. Mij is het nooit gelukt, haha, maar het is wel een beetje de bedoeling dat je dan rekeningen gaat betalen en een beroep zoekt. Dat vind ik een heel mooie leeftijd, omdat je een mens ziet ontstaan. Ik had helemaal geen moeite om aansluiting bij die twintigers te vinden, maar soms zijn ze toch wel heel anders dan ik. Als we pers doen bijvoorbeeld, dan zijn ze tussendoor voortdurend tiktoks aan het maken. Aan de ene kant begrijp ik daar helemaal geen snars van, ik ben een oma tingeling wat betreft technologie, maar ik vind het ook heel grappig. Ik ga ze dan als een soort bioloog bekijken. Ik voel dat ik veel ouder ben, maar toch voel ik ook een grote intimiteit. Misschien omdat ik geen kinderen heb en zin heb om ze helemaal te vertroetelen en intiem met ze te zijn op een soort moederlijke manier.” 

Ben je net zo’n grote socialmediaverslaafde als zij?

“Helaas wel. Ik zit nog veel te vaak op die kuttelefoon. Het is iets wat je overneemt, een soort speen die je niet missen kunt. Vreselijk. In de film zit een scène waarin iedereen elkaar ‘I love you’-zeggend in de armen valt en een shot later zitten ze apathisch met dat ding voor hun neus. Dat is helaas hoe het echt is. De film is ook een soort commentaar op mezelf, met m’n kindergedrag. Ik word er gek van. Het is een satire, een fabel, maar het commentaar dat hij geeft op dit gedrag, daar sta ik geheel achter. Je kunt alle gevaren kennen met je verstand, maar je doet het dan toch. Ik tenminste wel, ik ben een mentale zwakkeling.” 

Hoe heb je de overstap van Nederland als werkplek naar Amerika beleefd?

“De druk is gigantisch. Maar tegelijk is de steun die je krijgt, de mensen om je heen, ook van een erg hoog niveau, dat is heel inspirerend. Maar uiteindelijk die film draaien, dat moet je zelf doen. In het begin was dat ontzettend eenzaam, ik ben nog nooit zo eenzaam geweest als toen ik hier de eerste paar maanden zat. Maar het was tegelijkertijd ook het gaafste wat ik ooit heb gedaan. Het is heel dubbel: je laat een comfortabel leven in de steek, je neemt een enorme gok, heel laat in je leven eigenlijk, dat voelde pittig. Hier weet niemand wie ik ben. Dat hoeft ook helemaal niet, maar het is wel totaal anders. Het is een heel grote les in nederigheid. De maatschappij is keihard: je loopt je huis uit en ziet overal mensen op straat liggen of mensen zoals jij en ik die in hun auto wonen. Ik heb m’n eigen land nog nooit zo gewaardeerd als sinds ik hier woon. Maar aan de andere kant: de sky is echt de limit. Als je een goed idee hebt, creatief bent en talent hebt, omarmen ze dat heel erg en krijg je heel veel kansen. Maar morgen kun je weer bij het vuilnis liggen. Het is hier heel absoluut: het kan vriezen of het kan dooien. Ik ben zo dankbaar voor mijn wortels en mijn carrière in Nederland. Ik wil daar ook films blijven maken, dus ik zal nooit verdwijnen. Ik vind die aanbiedingen die nu komen heel leuk, maar ik blijf gewoon een boerin. En daar ben ik heel trots op.”

Bodies Bodies Bodies is vanaf 8 september te zien in de bioscoop.

Dit verhaal verscheen eerder in Veronica Superguide. Nooit meer iets missen? Sluit dan snel een voordelig abonnement af!

Luister ook onze podcast Bankplakkers, met kijktips en het laatste nieuws! Te luisteren via Spotify, Apple Podcasts en andere populaire podcast apps.