Angela Schijf trapt op rem na Flikken Maastricht: ‘Houd nieuwe producties af’

Angela leert nog steeds

Na de opnames van Flikken Maastricht heeft Angela meestal plannen voor tien. Vorig jaar speelde ze nog in de musical Dagboek van een Herdershond, daarvoor in de serie Meisje van Plezier, en ze geeft les aan De Nederlandse Acteursschool. “Ik vind het heel belangrijk om ook andere dingen te doen”, vertelt ze. “Om geïnspireerd te raken, maar ook om mensen te laten weten: ik ben niet Eva van Dongen, ik ben Angela de actrice. Flikken leeft zo bij kijkers, dat je al gauw wordt vereenzelvigd met je rol. Dat is eervol, want dat gebeurt alleen als je lang bij mensen in de huiskamer komt. En Eva is natuurlijk een groot deel van mij. Maar ik vind het leuk om ook te laten weten: ik sta als engel op plateauzolen op het toneel en zing een liedje, kom daar ook eens naar kijken. Ik wil voorkomen dat ik met een rol vergroei.” 

Angela mag de rol van Eva na zeventien seizoenen dan met twee vingers in de neus spelen: ze peinst er niet over haar politiejack aan de wilgen te hangen. “We werken al die jaren met een nagenoeg zelfde kernploeg, die als een grote familie voelt”, zegt ze. “En ik leer nog steeds op de Flikken-set. Over cameravoering bijvoorbeeld, of wat een edit kan doen. Op de Belgische radio hoorde ik net iemand praten over ‘een leven lang leren’. Ik dacht: ja, dat is het allerbelangrijkste. Nieuwsgierig blijven, gretig zijn.”

Uitkijken met Instagram

Die nieuwsgierigheid zat er al vroeg in. In het allereerste interview dat Angela gaf, een coverinterview in Veronica Magazine uit 1996 (we stoften hem even af), noemde ze acteren al “één groot leerproces.” Ze zat ook nog in het laatste jaar van het gymnasium – een zware combinatie, maar dat papiertje moest en zou ze krijgen. Angela was zeventien, speelde net in Goede Tijden, Slechte Tijden en werd bedolven onder de fanmail. Liefdesbrieven, brieven van jongeren die zich herkenden in haar personage Kim (“een vergeten kind, eigenlijk”) en brieven van kleine meisjes die wilden weten of ze haar rol leuk vond. “Het was een heel ander tijdperk”, zegt Angela. “Ik kreeg echte brieven! Postzakken vol, in de studio in Aalsmeer waar we draaiden. In het begin stuurde ik iedereen een handgeschreven brief terug, maar op een gegeven moment kreeg ik zoveel post dat het niet meer te doen was. Daarom stuurde ik iedereen een kopietje van één algemene brief. Toen dat ook te veel werd, ben ik overgestapt op een fotokaart met handtekening, haha.” 

Angela heeft de brieven lang bewaard: iemand had daar veel aandacht aan besteed, dat gooi je toch niet zomaar weg? “Nu krijg ik geen brieven meer, maar berichtjes op Instagram. Tijden veranderen.” En je moet uitkijken wat je erop zet, leerde Angela onlangs: toen ze een foto van het te koop-bord plaatste, stond haar huis meteen op alle showbizzsites. “Terwijl ik privédingen altijd heel erg afscherm. Nou ja, daar leer je ook weer van.”

Veel acteurs uit Goede Tijden werden overal herkend; ook Angela kon in 1996 niet zomaar over straat. Dat is sindsdien met golfbewegingen gegaan, zegt ze. “Vooral toen ik een jaar of negentien was, vond ik het vreselijk. Als ik eens met een ander vriendje liep, werd er meteen iets groots en meeslepends van gemaakt. Heel kwetsbaar. Nu ben ik 43, al 22 jaar met dezelfde man en heb ik een eigen leven. En dat leven bescherm ik.” 

Brutale Nederlanders

Ze schrikt er nog altijd een beetje van als ze wordt benaderd als BN’er, zegt ze. “In België is Flikken ook heel populair, maar vooral in Nederland denken mensen dat ze je kennen als ze je vaak op tv zien. Ze denken dat ze je mogen knuffelen, dat ze zomaar een foto van je mogen maken. Een praatje maken vind ik gezellig hoor, maar soms vind ik het overweldigend en word ik er een beetje ongelukkig van.” Gelukkig wordt ze ook weer niet zó vaak aangeklampt op straat, voegt ze toe: “Ik zie er echt anders uit zonder lagen make-up en haarstuk.” Inderdaad: Angela draagt in Flikken een haarstuk. “Er is dit jaar wat grijs bij geknoopt, haha. Hij paste niet meer bij mijn eigen lokken, die toch wat grijzer worden.”

Altijd die onzekerheid

Veel beloftes heeft ze ingelost, concludeert Angela. Zo heeft ze in musicals gespeeld, ook al zei ze destijds dat ze daar geen heil in zag omdat ze niet goed kon zingen. Het gymnasiumpapiertje kwam er ook. En ze is nog altijd net zo enthousiast over haar vak als toen. “Vooral als ik extreme emoties mag spelen, zoals in Meisje van Plezier, denk ik: dit voelt goed, dit is wat ik wil”, zegt ze. “Ik heb gewoon de leukste baan ever. In Flikken heb ik een wat meer beschouwende rol, en Eva is heel strak in hoe ze reageert en wat ze doet. Zo heb ik haar gemaakt, maar ik speel ook graag wat losser. Toen ik dit seizoen in een scène meer van Eva’s persoonlijkheid kon laten zien, heb ik meteen een hele brief aan de producent geschreven: hier wil ik meer van spelen!” 

Ook de verlegenheid van vroeger is gebleven. “Dat gaat niet meer weg”, zegt ze. “Ik ben nog heel erg het meisje van dat interview.” Een meisje met twee Televizier-Sterren voor een rol in de langstlopende Nederlandse dramaserie, welteverstaan. Albert Verlinde noemde haar een van de grootste actrices van Nederland. “Een fantastisch compliment”, vindt Angela. “Toch ben ik me er altijd van bewust dat het zo voorbij kan zijn. Dat is een heel vervelend bewustzijn, want dat maakt de toekomst onzeker, maar het houdt me ook scherp. Want daardoor denk ik: hupsakee, aan de slag. Ga je horizon verbreden. Ik denk dat acteurs altijd een zekere bewijsdrang of onzekerheid hebben.”

Niet gek

Wat ze jonge acteurs – of haar jongere zelf – zou willen meegeven? “Laat je niet gek maken”, zegt ze. “Verleidingen, onzekerheden en jaloezie: het komt allemaal voorbij in deze business. Je moet met beide benen op de grond blijven staan. En iets wat ik van mijn vader heb geleerd: als je centen wil verdienen, moet je hard werken. Dat heb ik altijd gedaan.” Maar nu eerst: dozen in- en uitpakken, naar de kringloop en verhuizen. Een halfjaar vrij. Angela verheugt zich erop. Maar stiekem hoopt ze toch ergens dat iemand haar in april belt met een leuke rol. “Als mijn werk wegvalt, valt er gek genoeg een stukje eigenheid weg. Ik ben niet wat ik doe, maar het is toch wel een heel groot deel van mijn zijn.”

Tekst: Kim van der Meulen

Je ziet Flikken Maastricht vanaf 17 februari op NPO1.

Dit verhaal verscheen eerder in Veronica Superguide. Nooit meer iets missen? Sluit dan snel een voordelig abonnement af!