X-Men

VERONICA SUPERGUIDE REVIEW

X-Men is anders dan andere superheldenfilms. Dat is al meteen aan het begin duidelijk. Naar oud gebruik moet het openen met een spectaculaire, met special effecten beladen scène waarin we meteen zien hoe sterk de held wel niet is. In dit geval is het echter de schurk die uitpakt en het gaat niet zozeer om zijn kracht als om zijn pijn en latere beweegredenen voor zijn haat tegen de mensen. Ook de introductie van Rogue richt zich meer op de emoties die door haar krachten naar boven komen dan op hoe sterk haar kracht wel niet is. Deze aparte aanpak is enigszins te verwachten van Singer, de regisseur die ons eerder verblijdde met The Usual Suspects. Hij heeft de superkrachten niet vergeten, en brengt ze ook indrukwekkend in beeld, maar bouwt er een heel verhaal omheen waarin van alles gebeurt. Na afloop is het moeilijk te geloven dat alles minder dan twee uur heeft geduurd; zo strak is het gemonteerd. Datzelfde geldt ook voor hoofdrolspeler Jackman, een onbekende Australiër die na deze film niet meer zo onbekend zal zijn. Hij heeft niet alleen de smakelijke fysiek maar ook een perfecte timing voor Wolvie's gortdroge humor en charmes te over. Zijn collega's zijn eveneens stuk voor stuk op hun plaats en hebben gelukkig allemaal getekend voor een vervolg. Gezien het succes van deze productie zal dat er zeker van komen. En wie deze film heeft gezien, kan daar niet op wachten.