Seven

VERONICA SUPERGUIDE REVIEW

Al vanaf de waanzinnig mooie, alternatieve aantiteling is het duidelijk dat Seven een kunstwerk van topklasse is. Het verhaal, waarin veteraan-rechercheur Freeman samen met de jonge roekeloze Pitt de jacht opent op een duivelse seriemoordenaar, is duidelijk ondergeschikt gemaakt aan de imposante beelden. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat Fincher uit de videoclipindustrie komt. Werkte die tactiek niet voor zijn minstens zo gestileerde debuut Alien 3, in Seven laat de visuele krachtpatserij een onuitwisbare indruk achter. De onderbelichte en uit de losse pols geschoten beelden schetsen een groezelige en deprimerende sfeer, ondersteund door een stemmige soundtrack. De seriemoordenaar in kwestie opereert op basis van de zeven hoofdzonden (gulzigheid, hebzucht, luiheid, trots, lust, afgunst en woede); thema's die hij in zijn gruweldaden verwerkt. Het scenario van Andrew Kevin Walker (in de openingsbeelden het eerste lijk dat afgevoerd wordt!) omzeilt behendig alle clichés die zoveel andere seriemoordenaarfilms plagen. Walker schreef het originele scenario trouwens in zijn vrije tijd toen hij nog gewoon de kost verdiende als platenverkoper. Zijn andere scenario's (voor Brainscan, Hideaway en 8MM) komen helaas bij lange na niet in de buurt van dit geniale verhaal. Het uitstekend spel van een ingetogen Freeman en een zeer goed op dreef zijnde Pitt wordt bijkans ondergesneeuwd door Spaceys satanische, kippenvel opwekkende vertolking. In feite lijkt de film nergens op een Hollywoodproductie; de akelige sfeer en het deprimerende einde getuigen van een grote dosis lef. Juist daardoor werd de film wel een knallend financieel succes en zonder twijfel is Seven (op de titelrol trouwens gespeld als Se7en) een van de beste en moedigste films van eind 20e eeuw. Fincher maakte hierna The Game en leverde ook de sublieme zwarte comedy Fight Club af, opnieuw met Pitt in de hoofdrol.