Fight Club

VERONICA SUPERGUIDE REVIEW

Knap waardeloos dat Fight Club bij zijn bioscooprelease grotendeels genegeerd werd door het publiek. Deze ultracynische comedy is namelijk een van de ultieme jaren-’90-films, een klassieker. Voor regisseur Fincher is Fight Club zijn artistieke revanche op zijn studioproject The Game. De film zit trouwens zo vernuftig in elkaar, dat je ’m minimaal twee keer moet zien (en zet hem voor bij de tweede keer na 7 minuut en 17 seconden even op stilstaand beeld voor de subliminale boodschap!). Fincher haalt net als in Seven weer het onderste uit Pitt, die zich goed staande weet te houden tegenover Norton. Norton is al herhaaldelijk de meest getalenteerde acteur van zijn generatie genoemd: met Fight Club bewijst hij eens te meer dat dat geen loos compliment is. Als afgestompte yup die zijn zombiebestaan en zijn overdosis Ikea-meubelen zat is, wordt hij door zijn tegenpool Pitt op sleeptouw genomen en organiseert hij voor lotgenoten een nieuw evenement: de vechtclub, waar mannen met elkaar op de vuist gaan om hun levensenergie weer terug te vinden. Hoewel de titel anders doet vermoeden valt het met het excessieve geweld wel mee, op één rauwe scène na. Met veel lef gemaakt, deze total knock-out.